Wat niemand zag: het tedere moment tussen Wout en Sarah
De zaal gonst van geroezemoes wanneer de laatste gasten hun jassen ophalen en de lampen in de sporthal langzaam feller worden. Iedereen praat na over de spanning van de finale, de verrassende uitslag en de hevige emoties die door het publiek golfden. Maar in een hoekje, beschut achter een stapelballenrek en een uitgeklapte tribune, speelt zich een moment af dat door bijna niemand wordt opgemerkt — en misschien juist daarom zo bijzonder is.
Wout zit gehurkt op de grond, zijn sporttas half open naast zich. Zijn shirt is bezweet, zijn haren nog vochtig van de inspanning, maar zijn blik is zacht. Sarah staat voor hem, nog in haar trainerspak, met de medaille die zojuist om haar nek is gehangen in haar handen gedraaid. Hun lichamen zijn moe, maar er hangt een geladen stilte tussen hen. Niet van spanning, maar van iets anders — iets dat alleen zichtbaar wordt voor wie heel goed kijkt.
Met trage bewegingen streelt Sarah met haar duim over de rand van de medaille. Ze zegt niets, en toch spreekt haar blik boekdelen. Wout, die nooit verlegen is om een grap, is ineens opmerkelijk stil. Dan pakt hij voorzichtig haar hand vast, alsof hij bang is dat hij te ruw zal zijn, en brengt
Leave a Reply